Gallischi Sproch

Gallisch isch e usgstorbeni cheltischi Sproch, wo vo de cheltischi Stämm in Gallie un Gebiet, wo dra gränze, gsproche worre isch. D'Gallischi Sproch isch spöteschtens noochem 6te Johrhundert chomplet vum Vulgärlatin bzw. vo germanischi Sproche verdrängt worre. Gallisch ghört zu de Feschtlandcheltischi Sproche, wobi s'Gallisch sich warschynlich nüt bsunders vo de brythonischi Sproche unterschiide het un usserdem bodi P-cheltischi Sproche gsi sin. D'inselcheltischi Sproche unterscheide sich hüt vor allem durch de Wegfall vo dr Morphologi un d'Aluutmutation. D'sprochlichi Spure erlaube e rächt gueti Rekonschtruktion vum Gallische. Allerdings sin numme wenigi Verbe, Adjektive, etc. überliifert. Wege dem wird e detailiirti Rekonschtruktion nie möglich sy.

Verbreitig

Gallisch isch im früenere Gallie, öppe em hütige Frankrych, gsproche worre, mit Usnahm vo denne Regione, wo Aquitanisch (e Vorstuf vum Baskische) gsproche worre isch (domols warschynts wyter verbreitet wie hüt). Usserdäm isch Gallisch vo de Kelte i dr hütige Schwiiz un Süddütschland gsproche worre. D'keltischi Sproch vo Norditalie (Lepontisch) un s'Galatische werre zwar separat bhandlet, hen sich aber warschynts nüt bsunders vonenander unterschiede. Hütigi Linguischte ordne s'Gallische zämme mitem Britannische y; d'goidelische Sproche un Kelto-Iberisch werre dergege als archaischeri Sproche agseh. Nordweschtlich vum Gallische sin Vorstufe vum Gälische gsproche worre, öschtlich devo Germanisch, im Südoschte Etruskisch, Italische Sproche un Illyrisch un im Süde Iberisch, Kelto-Iberisch un Aquitanisch, e Vorstuf vum Baskische.

Regione, wo emol vo Kelte bwohnt gsi sin
D'Gallier hen mit Sicherheit verschiedni Dialäkt gredet, d'Sproch isch aber z'spärlich überlieferet, als dass mer chönt d'Dialäkt noochvollziehe. Möglicherwys sin d'Dialäkt durch e eventuels prä-indoeuropäisch Subschtrat verschiede beyflusst gsi; so sin zum Byspiil Flussnämme im hütige Frankrych oft no vor-keltisch.

Niidergang

Nooch dr römischi Erobrig vo Gallie isch d'Sproch schnäll verdrängt worre. Warschnynts het sich s'Vulgärlatiin zerscht i de Städt durchgsetzt un schliesslich au unter de Buure. Bi dr Usbreitig vum Latiinisch hen Händler, Soldate, Beamte un Siidler e grossi Roll gschpiilt. Spöteschtens im 3. oder 4. Johrhundert isch s'Latiinisch scho fescht z'Gallie etabliert gsi; em Verschwinde vum Gallische isch aber mit Sicherheit e langi Zit vo Zweisprochigkeit vorusgange; d'spötere gallische Yschrifte hen oft viili Fehler. Im 4. Johrhundert het dr Hieronymus berichtet, dass d'Sproch vo de Galater derre vo dr Bevölchrig vo Trier ähnlich gsi isch. E grossi Roll bi dr entgültigi Romanisierig vo Gallie het d'Chrischtianisierig gschpielt, wo s'Latiinisch au i abglegeni Dörfer brocht het.
S'Gallische het sich bis churz nooch dr fränkischi Erobrig chönne halte. Im 6. Johrhundert het dr Gregor vo Tours berichtet, dass in synrer Gegend no vereinzelt Gallisch gsproche worre isch; des isch s'letschti Mol, dass d'Sproch erwähnt wird. D'Romanisierig isch i Raetia un i de Agri Decumates am langsamschte gsi un so ischs möglich, dass i abglegeni Gegende no bis ins 10. Johrhundert Keltisch oder z'mindeschtens Gallo-Romanisch gsproche worre isch.